I ja się kiedyś śmiałam z tofucznicy...

Weganizm trafił do mojego domu za sprawą naszej 17-letniej wówczas Córeczki. Pewnego dnia oznajmiła po prostu, że nie będzie już jadła niczego, co pochodzi od zwierząt. Towarzyszył temu krótki wykład o pozyskiwaniu pokarmów od zwierząt i o cierpieniu z jakim się to wiąże, do czego ona nie ma zamiaru przykładać więcej ręki. 

No cóż, nie ukrywam, że moja reakcja daleka była od radosnej: graniczyła wręcz z lekkim zniecierpliwieniem, że oto mamy do czynienia z kolejnym wymysłem naszej latorośli, z maleńką jednak, głęboko ukrytą nadzieją, że kiedyś może jej to przejdzie... 

Nie przeszło. Zresztą tak naprawdę wiedziałam, że nie przejdzie. Jej nigdy nic nie przechodzi, jak już wpadnie na jakiś pomysł, dążyć będzie do jego realizacji. Raz obiecanej rzeczy nie zapomina, a jak sobie coś umyśli to już przepadło.

Tak też było z weganizmem. Teraz zresztą to rozumiem. Jak się raz zajrzy za tę kurtynę obojętności, którą jesteśmy na co dzień szczelnie owinięci, to nie ma mowy o powrocie do udawania, że nie wiemy jak jest naprawdę.

Trwało to dwa lata. Nie, nie jej weganizm. 

Dwa lata trwało, aż dotarło do nas to, że ma rację!

Jak dobrze, że są na tym świecie młodzi ludzie, którzy zachowują tę moc spojrzenia z innej perspektywy na nasze codzienne, obarczone wieloletnią rutyną życie. I że potrafią nas czasem tą mocą obdarzyć. 

No więc powiem to głośno. Jestem weganką.