Nie takie wege straszne!

Pamiętam, że kiedy wege przyszło do naszego domu, wpadłam w tak zwaną czarną rozpacz pt. "co to dziecko będzie jadło?!"

Z punktu widzenia nie-weganina, kuchnia roślinna wydaje się być bardzo uboga. Natomiast ci, którzy trochę bliżej się jej przyjrzeli, uznają ją często za nadmiernie wymyślną jeśli chodzi o "dziwaczne" i "wyszukane" składniki, takie jak mąka z ciecierzycy, płatki drożdżowe czy orzechy nerkowca.

Wiem, bo sama tak myślałam. Miałam jednak to szczęście, że zanim sama zdecydowałam się na odrzucenie produktów pochodzenia zwierzęcego, mogłam z bliska przyjrzeć się, co jada moja domowa weganka.

A trafiło na smakoszkę, która nie ograniczała się do spożywania marchewki z groszkiem i pasty z ciecierzycy! Dziecko rozwinęło trochę kulinarne skrzydła, częstując nas chętnie, budząc w nas często zdumienie smakiem, który można uzyskać z warzyw, bez używania oddzwierzęcych dodatków.

A już całkiem padliśmy z wrażenia, kiedy na 18-te urodziny wybrała, zamiast domowej imprezy z tortem, kolację w słynnej warszawskiej wegańskiej knajpce VegeMiasto. Rany, co za pyszności! Ciężko nam było uwierzyć, że to ta "uboga" wegańska kuchnia.

Potrawka z bakłażana 

Placek po zbójnicku

Pulpety warzywne w sosie

Pakora - warzywa panierowane w mące z ciecierzycy

Risotto na mleku kokosowym

"No, gdyby ktoś mi podawał pod nos takie pyszności, to kto wie, może i ja mogłabym zostać weganką" - pomyślałam sobie wtedy półżartem.

No i wykrakałam :)

A pyszności przygotowujemy obie z Córencją. Nie jest to trudne i nie zawsze używamy orzechów nerkowca, naprawdę :)

Po trzech miesiącach jedzenia gotowania wege myślę, że odkryłam tajemnicę dobrej kuchni roślinnej (i nie tylko). Są nią przyprawy!

O szczegółach w następnej notce, bo obiecałam sobie nie pisać elaboratów :)