Kuchnia roślinna jest wśród nas, czyli gołąbkowe refleksje :)

Tak sobie dziś rozmyślałam, przy robieniu gołąbków, że potrawy roślinne nie pojawiły  się w naszej kuchni dopiero teraz. Jadamy je przecież od lat, tylko dawniej nie nazywaliśmy ich wegańskimi :)

Takie na przykład gołąbki. Od zawsze były jedną z ulubionych potraw w naszym domu. Miały wersję mięsną, ale też i bezmięsną. Najczęściej to był ryż z grzybami, raz czy dwa spróbowałam nadzienia z kaszy gryczanej. 

Teraz pozwalam sobie na więcej różnorodności w komponowaniu gołąbkowego nadzienia. Na początek trochę inspiracji z netu, a później hulaj dusza! Jak to zwykle bywa z moim gotowaniem :)

Dziś nadzienie z ziemniakami, pieczarkami i suszonymi pomidorami. Porządnie przyprawione pieprzem, trochę czosnku.  

Ziemniaku najpierw ugotowane (niech żyją resztki z poprzedniego dnia!), potem ubite, ale niezbyt dokładnie. 

Nadzienie nie wygląda zbyt fotogenicznie. Ale mówie Wam: smakowało obłędnie! 

Dodatkowo, moje ostatnie odkrycie gołąbkowe: używam kapusty włoskiej zamiast normalnej. Nie wiem dlaczego nigdy wcześniej na to nie wpadłam! Podejrzałam to na blogu Vegenerata Biegowego. Zawsze męczyłam się topiąc wielką kapuścianą głowę w garze pełnym wrzątku, żeby zdjąć jeden po drugim jej liście. Okropnie żmudna robota. Kapusta włoska natomiast pozwala sobie zdjąć listki bez problemu i dopiero później wkładam je luzem, na chwilę, do gorącej wody, żeby trochę zmiękły i dały się ładnie zawinąć. 

Dodatkowa zaleta kapusty włoskiej: gotuje się znacznie szybciej niż z normalna biała. Nareszcie nie muszę poświęcać połowy dnia na przygotowanie gołąbków!



Ostatnia fotka już wieczorna, więc, jak zwykle, jakościowo dość nędzna. Ale gołąbki były pyszne!

Takich potraw wegańskich bez weganizmu i u Was na pewno się parę znajdzie.

Okazuje się, że kuchnię roślinną znamy od lat!